8 lutego 2018 r. Trybunał Sprawiedliwości UE (sprawa C-181/17) wydał wyrok dotyczący dostępu do zawodu przewoźnika, w którym skomentował ustawodawstwo hiszpańskie przewidujące dodatkowe wymogi w dostępie do zawodu, odbiegające od podstawowych wymogów europejskich. Tym hiszpańskim wymogiem jest konieczność dysponowania co najmniej trzema pojazdami w celu otrzymania pozwolenia na świadczenie usług transportu publicznego.
Wyrok stanowi, że ustanawiając taki wymóg Królestwo Hiszpanii nie dopełniło zobowiązań wynikających z Rozporządzenia (WE) nr 1071/2009 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 października 2009 r., ustanawiającego wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego.
W uzasadnieniu Trybunał podkreślił, że jednym z celów ww. rozporządzenia jest zapewnienie bardziej jednolitego i skutecznego egzekwowania przepisów regulujących dostęp do zawodu transporcie drogowym. Z tego też powodu rozporządzenie zawiera szczegółowy wykaz warunków, które należy spełnić by wykonywać zawód przewoźnika. Jednym z nich jest posiadanie jednego lub więcej pojazdów. Przepis rozporządzenia stanowi wprost, że należy „dysponować co najmniej jednym pojazdem, który został zarejestrowany lub w inny sposób wprowadzony do ruchu zgodnie z przepisami tego państwa członkowskiego – będąc jego właścicielem lub posiadaczem z innego tytułu, np. na podstawie umowy najmu z opcją zakupu, umowy najmu lub umowy leasingu”
Każde przedsiębiorstwo posiadające przynajmniej jeden pojazd, przewidziane w art. 5 lit. b rozporządzenia nr 1071/2009, musi mieć możliwość uzyskania zezwolenia na transport publiczny. Państwa członkowskie mogą wprowadzać dodatkowe wymagania dla wykonywania zawodu i w tym zakresie Hiszpania wprowadziła kryterium co najmniej 3 pojazdów, twierdząc, iż to „dodatkowy, proporcjonalny i niedyskryminujący wymóg”.
Trybunał stwierdził jednak, że artykuł 3 ust. 2 rozporządzenia nr 1071/2009 nie może być wykorzystywany, jako uzupełnienie któregokolwiek z warunków wymienionych w rozdziale II tego rozporządzenia, ponieważ podlegają one wyczerpującym zasadom, które państwa członkowskie mogą zmieniać wyłącznie w granicach iw formie wyraźnie dozwolonej w tym celu przez prawodawcę Unii. Termin „dodatkowy” wymóg odnosi się do wymagań odmiennych od określonych w art. 3 ust. 1 ww. rozporządzenia.
Wyrok jest na razie dostępny jedynie w francuskiej i hiszpańskiej wersji językowej: http://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf?text=&docid=199206&pageIndex=0&doclang=FR&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid=915008
Opracowała: Joanna Jasiewicz
